Vandaag stond ik in het gebed voor Salat al-Maghrib in een van de moskeeën. Tijdens het gebed let je meestal niet op wie naast je staat, tenzij er iets opmerkelijks gebeurt. Er viel mij niets op. Totdat we naar de sujud gingen. Op het moment dat we gezamenlijk opstonden van de sujud, greep de man die naast mij bad mij stevig vast bij mijn arm. Het leek alsof hij zijn evenwicht verloor en uit reflex om zich heen greep. Toen we voor de tweede keer de sujud verrichtten, ging er extra op letten. De man deed er lang over om van de sujud te komen, totdat hij zeker was van zijn evenwicht, en vervolgens langzaam rechtop stond.
Pas na het gebed werd mij duidelijk dat de man aan een spierziekte lijdt. En daar trof deze realiteit mij als een pijl in het hart. De moeite die deze persoon neemt om naar de moskee te komen. In de eerste rij in het gebed te staan, zijn Heer aanbiddend. Niet het gemak te nemen van verlichting of kwijtschelding, niet eens van een stoel. Het raakte mij om te beseffen dat de liefde voor Allah een persoon zo diep kon doordrenken dat hij boven zijn menselijke grenzen leek uit te stijgen om zijn Maker te ontmoeten.
Ze bestaan, zulke mensen. Deze vromen. Ze vallen niet op als je ze ziet, kijkend naar hun kleding of voorkomen. Echter, achteraf besef je je dat je naast een berg gebeden hebt, die vergezeld wordt met engelen zo ver het oog rijkt. Het zijn werkelijk niet onze lichamen die ons helpen de plicht te vervullen. Als de harten zijn waar ze moeten zijn, zal het lichaam volgen. Het zal lopen zonder benen, vliegen zonder vleugels, grijpen zonder armen. Het zal haar Heer dienen naar Zijn Tevredenheid, en niet naar haar vermogen!
Deze ervaring heeft bij mij meer effect veroorzaakt dan 100 lessen. Zoek niet naar uitwegen voor de geboden van Allah, maar zoek naar de ingangen tot Hem, hoe nauw ze ook lijken. Hij zal ze verruimen voor je als je hart die ruimte biedt. Zet de gunsten waar Hij je mee voorzien heeft niet enkel en alleen in voor wereldse belangen, want veel wordt er niet gevraagd. Enkel dat je de moskee bezoekt en te gast komt in het Huis van Allah, zodat Hij je mag eren.
De meningen geuit in de columns behoren toe aan de individuele auteurs en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs de standpunten van IslamOmroep.
Lees ook deze columns van Hamza Akkar
De som van onze gezamenlijke kortzichtigheid
In het leven zul je hoe dan ook – naast de leuke, gelukkige momenten – te maken krijgen met verdriet, pijn en rouw.
Dát is rust, zegt Allah
Stress, oververmoeidheid en burn-out.
De sterke anti-racistische boodschap van ons gebed!
Al in de begindagen van de Islam werd korte metten gemaakt met racisme.
Bouw een imam, in Godsnaam!
Al jaren klagen wij als moslims in Nederland over een gebrek aan gekwalificeerde, contextbewuste imams.
Het belang van schaamte in de Islam
Schaamte wordt vaak gezien als preuts en dommig.
Kwetsbaarheid
Hoe jij naar jezelf kijkt, volgt op je godsbeeld.
De drie fasen in elke beproeving
Ieder mens kent de worsteling tussen wat hij wil en wat er daadwerkelijk in zijn leven gebeurt.