Hoewel mijn dochter van zes niet zo’n sterke band had met Marokko, sprong ze een gat in de lucht toen Portugal werd verslagen en Marokko doorging naar de halve finale.
Dit zette mij aan het denken: waar komt dat “oer-Marokkaanse gevoel” ineens vandaan?
De prestaties van Marokko veranderden op slag in een wind van energie die over Marokko en de gehele islamitische wereld waaide. Het voetbalteam heeft met haar succesvolle optreden tijdens het WK op verschillende manieren bijgedragen aan een gevoel van saamhorigheid en verbinding. En daarmee expliciet aan een sterkere islamitische identiteit.
Die energie en kracht zijn ook overgewaaid op onze kinderen, die hierdoor een sterk gevoel van trots en verbondenheid hebben ervaren. Ze horen ergens bij. En wel bij een succesvol team. Een team dat ze kenden en waarin zij zich herkenden.
Ook ik heb me nog nooit zo Marokkaans gevoeld als tijdens dit WK! Zoveel energie en wat een broederschap, ondanks het verlies. Hoewel ik soms (uit liefde) kritisch ben naar de politieke machten in Marokko, heb ik me tijdens het WK ontzettend trots gevoeld op mijn land van herkomst.
Het Marokkaanse team heeft een onvergetelijke prestatie neergezet en behoort tot de top vier van de wereld! (Marokko is de “crème de la crème”, zoals de Fransen dat noemen).
Deze prestatie zal voor ons en voor de volgende generaties een bron van inspiratie zijn. Het team heeft laten zien dat het motto van bondscoach Hoalid Regragui, “Geloof in jezelf en neem een goede intentie”, kan leiden tot ongelofelijke resultaten.
Ik ben dankbaar dat ik heb kunnen meemaken hoe het Marokkaanse voetbalteam de wereld heeft laten zien dat wij het ook kunnen. Dit heeft een uniek gevoel van verbondenheid en trots opgeleverd, niet alleen voor mij en mijn gezin, maar ook voor de islamitische gemeenschap als geheel. Het heeft me laten zien hoe krachtig en veerkrachtig onze gemeenschap kan zijn wanneer we samenwerken en ons richten op een gezamenlijk doel.
Het is bijzonder om te reflecteren op hoe dankbaar ik ben dat ik in Nederland woon en de steun van de Nederlandse samenleving voor Marokko heb mogen ervaren. Zelfs de Telegraaf, een krant die niet bekendstaat om haar positieve berichtgeving over Marokko, heeft een krantenkop gepubliceerd die ons land eer aandeed. Het geeft me hoop dat we, ondanks onze verschillen, samen kunnen werken aan een betere toekomst voor ons land en voor de wereld. Laten we blijven reflecteren op wat we hebben bereikt en ons blijven inzetten voor verbetering.
Deze steun en saamhorigheid bevestigt voor mij dat ik niet hoef te kiezen tussen mijn huidige land en mijn land van herkomst, en dat ik beide landen kan liefhebben en koesteren.
Tegelijkertijd is het wel triest om te zien dat sommigen, zoals Jos Collignon van de Volkskrant, toch een poging waagden om Marokkaanse Nederlanders de vreugde te ontnemen middels een tendentieuze cartoon. Zulke attitudes zijn onacceptabel en laten zien dat we nog een lange weg te gaan hebben voor we echt kunnen spreken over volledige acceptatie en inclusie.
Het is in dat licht ook niet onbegrijpelijk dat veel Nederlandse Marokkanen zich dezer dagen aangetrokken voelen tot Marokko en het “Marokkaanse gevoel”. Een gevoel te behoren tot een groep van helden in plaats van een groep van dieven en “outcast”. Een gevoel geaccepteerd en omarmd te worden in plaats van gewantrouwd of buitengesloten.
We zullen ons blijven inzetten om de toekomst voor de volgende generaties te verbeteren. Liefde en vrede zullen uiteindelijk altijd triomferen over haat, afgunst en verdeeldheid.
Moge Allah over Marokko en Nederland waken!
De meningen geuit in de columns behoren toe aan de individuele auteurs en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs de standpunten van IslamOmroep.
Lees ook deze columns van Azzedine Karrat
Halal: Meer dan een Label, een Levenswijze
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ In de schaduw van onze supermarkten heerst een paradox die niet langer over het hoofd kan worden gezien.
Weiger haat-president toegang tot Nederland
In ons land hebben we een ongemakkelijke dans rond de wet uitgevoerd, vooral wanneer het gaat om wie we binnen onze grenzen toelaten.