Wij vrouwen met een hoofddoek hebben een grote onzichtbare vijand. En dat zijn de gedachten die anderen hebben over onze hoofddoek. Niet alleen in de samenleving, maar ook zeker binnen onze eigen gelederen.
We lijken soms wel roependen in een woestijn. Want nee, we dragen de hoofddoek niet omdat moslimmannen zich anders niet kunnen bedwingen – het idee alleen al dat mannen zo simpel in elkaar zouden zitten! We dragen de hoofddoek niet omdat onze vaders en mannen dat van ons eisen op straffe van uitsluiting. En nee, ook niet omdat we lelijk haar hebben of zelf geen hersens om na te denken.
Het dragen van een hoofddoek is een serieus advies van Allah in de Koran. Zo simpel is het. Ik hoor van veel moslima’s dat ze – op het moment dat ze dit diep van binnen beseffen – daar gehoor aan willen geven. De hoofddoek heeft dus vooral te maken met waar je in je geloofsproces zit. En dat weet en voel alleen jij.
Onderling is de hoofddoek daarom ook niet echt een issue tussen moslima’s. Het zegt vooral iets over wat jij persoonlijk voelt dat je moet doen richting Allah. Voor mij persoonlijk geldt dat ik als bekeerling graag zichtbaar wilde zijn als gelovige. En dat laatste is niet aan vrouwen voorbehouden, ik weet dat ook bekeerde moslimbroeders het soms missen dat ze aan de buitenkant niet zichtbaar moslim zijn.
We associëren de hoofddoek met het idee dat je een betere moslim zou zijn. Maar dat eindoordeel ligt helemaal niet bij de mens, dat ligt puur en alleen bij Allah.
Binnen de eigen gelederen is de hoofddoek vaak nog meer een ‘ding’ dan daarbuiten. Daar waar de hoofddoek in de samenleving toch vooral een symbool is voor vrouwenonderdrukking, wordt de hoofddoek bij moslims geassocieerd met het idee dat je een betere moslim zou zijn. Maar dat eindoordeel ligt helemaal niet bij de mens, dat ligt puur en alleen bij Allah.
Het idee leeft dat je een betere huwelijkspartner zou zijn als je een hoofddoek draagt, dat je serieuzer bezig bent met je geloof als je hoofddoek draagt, dat je niet roddelt als je hoofddoek draagt. Allemaal niet waar. Dat is een oversimplificatie die niet klopt. Want onder de hoofddoek zit een hoofd dat ook gesprekken met haar eigen nafs (ego) voert en die strijd regelmatig verliest. Een hoofddoek is een intentie van de draagster, niet een oordeel.
Vrouwen met hoofddoek komen zelf niet aan het woord. Er wordt óver hen gesproken.
Helaas wordt er meestal óver de hoofddoek geschreven en komen de vrouwen zelf niet aan het woord. Het is opvallend hoe vaak moslimmannen aan het woord zijn over de hoofddoek en daarmee juist de vooroordelen in stand houden.
Ik ben altijd blij als mensen naar mijn hoofddoek vragen. Dat ze hun vraag bij mij durven te stellen. Dat ik de kans krijg om de nuancering aan te brengen. Ik kan het iedereen aanraden. Ga eens écht in gesprek met een moslima.
Ik hoor altijd van mensen dat ze op een gegeven moment de hoofddoek bij mij niet meer ‘zien’. En dat is een mooi teken, want het betekent dat zij voelen dat het bij mij hoort en het als één geheel met mijn persoonlijkheid zien.
De meningen geuit in de columns behoren toe aan de individuele auteurs en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs de standpunten van IslamOmroep.
Lees ook deze columns van Irene Schippers
Wat als je je gewoon niet Nederlands voelt?
Mijn kinderen zijn geboren uit een Algerijnse vader en een Nederlandse moeder.
Moslims in openbaar bestuur – is onze cynische blik wel terecht?
Meten met twee maten is waar we als moslims terecht tegen ageren.
Hoezo ‘bijten’ neutraliteit en religie elkaar?
Geachte mevrouw Yesilgöz.